Ellen waait in het rond...

Ellen waait flink in het rond.

En waar kan je mij dan vinden?

Op de pier van Makkum.

En op het strand van Makkum.

En in de jachthaven van Makkum.

Het water staat hoog en van het strand is er nog maar weinig over...

Vanmorgen het bouwstof aan de kant geveegd, gezogen en gedweild.

En kon ik Guutes Antiek Quilt op de grond leggen.

Nu alleen nog de laatste rand.

Eén zijde is al klaar.

Afgelopen vrijdag met drie generaties naar de Handwerkbeurs in Zwolle geweest.

Dit ging er mee naar huis.

Een paar dagen terug leek het alsof de winter toch nog zou komen.

Er lag zelfs een dun laagje ijs op de sloot.

Toen kwam storm Ciara.

Zeilmeisje en ik moesten natuurlijk even uitwaaien op de dijk en strand.

Ook werd er gewandeld in de omgeving.

In deze kolonie zwanen liepen er twee met een gele halsband om.

Vond het maar raar.

Maar 's avonds gaf het televisie programma Binnenste Buiten heel toevallig het antwoord.

Het is net als ringen, zo kan men zien waar de zwaan vandaan komt en hoe oud hij is.

Ook zag ik in een weiland bij Makkum deze groep zwarte vogels.

Na goed inzoomen zag ik dat het aalscholvers zijn.

Vreemd, je ziet ze eigenlijk nooit op het land, helemaal niet in zo'n grote groep.

Hoorde later dat ze met tientallen het water in Makkum leeg hebben gevist...

In een volgend blogje zal ik laten zien hoe het met het verbouwen van ons huis gaat.

De oude keuken is eruit en de nieuwe erin.

Als ik het zo opschrijf lijkt het iets simpels maar dat was in het echt wel anders...

Vijfenzeventig jaar vrijheid...

Vijfenzeventig jaar vrijheid.

Op radio en tv hebben ze het er veel over.

Vrijdagavond in de bibliotheek van Makkum naar een lezing geweest.

Ontdekkingen uit de oorlog.

MLD-Werkgroep Afsluitdijk 1942.

Drie mannen die onderzocht hebben hoe het kan dat vier bemanningsleden van een neergeschoten vliegtuig aan de IJsselmeerkant van de Afsluitdijk zijn neergekomen en daar ook (tijdelijk) waren begraven terwijl volgens de officiële stukken hun toestel bij Texel lag.

Een heel speurwerk waarbij ze op zoek zijn gegaan naar familieleden en waar deze mannen definitief begraven zijn.

Ook komen er veel nieuwe boeken uit met verhalen uit de tweede wereldoorlog.

Een boek wat je in één adem uitleest.

Wat een moedige vrouw.

Twee Joodse zussen die ondanks alles zelf ook onderduikers onderdak gaven.

Wat een moedige vrouwen.

Een boek wat je van het begin tot het einde boeit.

Wat ook een raar idee is, is dat als de tweede wereldoorlog er niet was geweest ik waarschijnlijk een heel andere naam zou hebben.

Mensen vragen me vaak hoe ik aan mijn voornaam kom.

Marguerite is geen standaard naam en komt ook niet in onze familie voor.

Zal proberen het uit te leggen.

Een oudere zus van mijn oma, Engelberta Boerkoel-Brinkhuis (geboren 1890) was kindermeisje bij de Joodse familie Drilsma.

De familie Drilsma had twee dochters Emmy en Yvonne.

Net als bijna alle Joodse gezinnen werden ook zij naar een concentratiekamp vervoerd, Bergen Belsen.

In het concentratiekamp kreeg Yvonne een dochter genaamd Marguerite.

Als door een wonder heeft het gezin de oorlog overleefd en verhuisde in 1948 naar de verenigde staten.

Mijn moeder, Olga Huysman, heeft voor het hele gezin vertrok, toen ze zelf een jaar of acht/negen was beloofd aan Marguerite (Ryce), toen ongeveer 4 jaar oud, dat als zij ooit een dochter zou krijgen ze het meisje na haar zou noemen.

Toen de oorlog begon waren de beide meisjes, Emmy en Yvonne, rond de twintig jaar oud.
Tante Bertha (ze werd 95 jaar) of zoals de meisjes haar noemden 'Juffie', bleven altijd contact houden.

Na het overlijden van tante Bertha gingen haar spullen naar mijn oma.

Tussen haar foto's zat deze kaart.

Met daarop Marguerite en haar broertje Peter Roland.

Mijn moeder is nooit vergeten wat ze in 1948 had beloofd.

In 1963 was het zover en werd ik geboren.

Dit is het bijzondere verhaal achter mijn mooie naam...

Een postzegel erop en weg...

De natuur in Nederland trakteert ons de laatste dagen op de mooiste luchten.

Deze foto's zijn gisteravond genomen bij zonsondergang.

Tijdens het dagelijkse rondje om het dorp,

zag ik zondag deze haas door het weiland rennen.

En genoot dit schaap van het zonnetje.

Op andere plekken in de wereld is het weer totaal anders dan hier.

Sneeuw waar het niet hoort.

Stormen en hagel.

En natuurlijk de bosbranden en nu hagelbuien en wateroverlast in Australië.

Janine Alers van House of Quilts Gifts kwam met het idee om met vrijwilligers een quilt te maken om steun te bieden en medeleven te tonen voor de mensen in Australië.

We kregen een patroontje van een koala beer en een kangaroo.

Dit zijn de mijne geworden.

Gisteren meteen op de post gedaan, dus als alles goed is gegaan heeft ze ze vandaag binnen.

Het gaan waarschijnlijk heel veel quilts worden zoveel positieve reacties zie je voorbij komen bij haar op Facebook.

Gisteren zijn ook de wanten naar mijn vriendin Hannie op de post gegaan.

Zeilmeisje zit hier even als model.

Ze passen haar goed.

Nu maar hopen dat ze Hannie ook passen.

En dat we deze winter nog wat kou krijgen, zodat ze ze ook echt nodig heeft...

Ohhhh wat errug...

Maanden lag in een plastic kratje dit boek, wolletjes en een sok waar alleen de teen nog van gebreid moest worden.

Zat er vreselijk tegenop te kijken.

Maar ja, als je de naalden nodig hebt dan moet je wel.

En dan zit in een half uurtje de teen erin.

Meteen de tweede sok gebreid.

De naalden waren nodig, omdat mijn vriendin Hannie graag wanten voor haar verjaardag wilde krijgen.

Helaas heeft zij grotere handen dan ik en moet ik ze nogmaals breien.

Alleen op naald 3,5 en garen zonder wol erin.

Komt goed, hoor!

In de boekenkast staan ondertussen mijn eigen Led bollen te branden.

Nieuw in het dorp komt er zo nu en dan een nieuwsgierige buurvrouw kijken.

Wil graag weten hoe het verbouwen ondertussen gaat.

Helaas probeerde deze het zonder te wachten tot we de deur of raam zouden openen.

Van de week ook geprobeerd de gedeeltelijke maansverduistering op de foto te zetten.

En was het vele ochtenden genieten van de zonsopgang.

En na ons weken in spanning te houden is het eindelijk zover.

De amaryllis laat zien hoe mooi ze is.

Maar nu eerst de wanten in de juiste maat breien, want voor je het weet is mijn vriendin Hannie jarig...