De avonden worden langer.
De fiets wordt dan vaak gepakt.
Standaard ritje is langs de Zeedijk richting Harlingen.
Dit is CatchFish.
Een vis gemaakt van betonijzer, cortentstaal en gekleurd glas.
Zijn buik moet gevuld worden met gevonden petflessen.
Nu fietsen wij niet langs de Wadden om deze vis te vullen, maar om te genieten van de rust, de geur van de zee en de vogels.
Vier Wulpen.
Een Steenloper.
Een Tureluur.
Een Kluut.
Bergeenden.
Grutto's.
Een albino Scholekster.
Ganzen.
Boerenzwaluw.
Niet alleen de vogels zijn het kijken waard.
Ook het wad is geweldig.
We moesten wel even slikken, dat niet alleen de windmolens bij Makkum in het IJsselmeer te zien zijn vanuit Harlingen.
Maar ook de negen enorme reuzen, 177 meter hoog, die tussen Kornwerd, Wons en Zurich gebouwd worden.
We moeten er maar aan wennen.
Het leven op het platteland is nooit saai.
Ondanks alle maatregelen lukt het de spreeuwen iedere keer weer om bij ons in de schoorsteenpijp te kruipen.
En naar beneden te vallen en in de houtkachel te belanden.
Gelukkig brandde hij niet.
En vliegt deze weer vrolijk rond.
Helaas loopt niet alles goed af.
Zondag hoorde ik zachte piepgeluiden in èèn van onze nestkastjes.
Was blij dat er eindelijk eentje bewoont was.
De hele dag van een afstand in de gaten gehouden.
Maar er kwamen geen ouders langs.
Ergens gelezen dat die vaak zo snel zijn dat je het niet merkt.
Gisteren was het stil.
Door deuropening gekeken en er was geen leven meer.
Kastje leeggemaakt.
Zo sneu, maar wat hadden de ouders er een prachtig nestje van gemaakt.
Tegenwoordig bak ik zelf ons brood.
Vouwde het meestal in een schone theedoek.
Voor moederdag kreeg ik deze broodzak.
Ideaal.
En gemaakt van recycled plastic...
