Zullen we nog een dagje gaan treinen werd me laatst door Brigitta (http://momentjevangeluk.blogspot.nl) gevraagd? Natuurlijk laat ik me dat geen twee keer vragen. De bestemming was snel gekozen. Den Bosch en dan kunnen we meteen op bezoek bij Wietske. Datum geprikt, vrijdag de dertiende!!
Kan dat wel goed gaan? We zijn beiden niet bijgelovig. Dus we gaan. Maar als op het station van Heerenveen mijn treinkaartje het niet doet klinkt daar voor de eerste maal de slappe lach van deze dag. En dat klinkt goed op het treinperron kan ik zeggen.
Als een gediplomeerd reisleidster had Brigitta een lijstje met reistijden en perrons gemaakt en bij Wietske gevraagd waar we haar precies konden vinden. Elektrisch busje en bij de kookwinkel eruit had Wietske geantwoord. Maar eenmaal in het busje met een super gezellige buschauffeur zijn we blijven zitten. Maar ja bij de Sint-Janskathedraal hebben we deze vrolijke man toch 'houdoe' gewenst en deze prachtige kerk van de buitenkant bekeken. Binnen komt een andere keer, want we waren hier met een missie, Wietske. Wat een hoop arbeidsuren zitten er in deze kerk. Zou tegenwoordig niet meer kunnen al dat hakwerk. We keken onze ogen uit. Ergens moest een engel met een mobiele telefoon zijn. Wij op zoek. Dat er een bordje waar we haar konden vinden bij het hek stond hadden we natuurlijk niet gezien. Maar vlakbij deze engel stond een hele aardige meneer die haar ons meteen aanwees. We waren al bang dat we deze man de rest van de dag als persoonlijke gids bij ons zouden houden. Hij wilde namelijk van alles vertellen. Maar het geven van een fout antwoord op een vraag van deze persoon bleek onze redding en verdween hij in de mensenmassa.
Als je in Den Bosch bent kom je er natuurlijk niet omheen. Er moeten Bossche Bollen gegeten worden. We vonden dit mooie pandje wel een geschikte plek om die van ons te nuttigen. En ook niet helemaal onbelangrijk om ons zelf op te warmen. Wat hadden we ons vergist in het weer. In het midden van het land is het toch altijd warmer dan bij ons in het hoge Noorden? Vrijdag in ieder geval niet...
Wat een gezellige en heerlijke winkelstad is Den Bosch. We komen zeker nog een keertje terug. Over een paar maandjes als het warmer is en men die twee gekke meiden uit Friesland weer vergeten zijn.
Wietske hebben we gevonden. Heerlijk gekletst en een kop thee gedronken. Zo gezellig. Als ze naar beneden verhuisd wil ze deze huiskamersfeer ook zo houden. Natuurlijk ook lapjes bij haar gekocht. De bouwput van haar nieuwe stekkie van achter het hek bekeken. En na een tot gauw zijn we de stad in gegaan.
Heel veel winkels bekeken en heel veel gelachen. Vaak ook naar binnen gestapt om ons op te warmen.
Maar vlak voor we naar huis gingen heeft Brigitta wel de grootste klapper gemaakt. Vlakbij het station zit de wereld beroemde Bollenbakker Jan de Groot. En zonder Bossche Bollen thuis komen dat konden we niet maken. Hoe laat is het eigenlijk vroeg Brigitta aan mij, zo'n honderd meter bij de bakkerij vandaan? Twee minuten voor zes antwoord ik haar. Terwijl ik het uitspreek maakt zij een sprint. Nellie Cooman had haar niet bij kunnen houden zo snel. Ik er achter aan, wel iets minder atletisch. Zie haar de deur open trekken en ze struikelt over de drempel en vlak voor de vitrine met Bollen land ze. Zo ik ben binnen zegt ze doodleuk. Met twee gevulde doosjes bollen stapten we even later met knikkende knieën van het lachen weer naar buiten.
We hebben de hele dag met een blikje, met voorbereidde blokjes van de dear Jane rondgelopen. In de trein kunnen we wel een blokje maken was het idee. Blikje van mij is niet open geweest. Die van Brigitta heel even aan het einde van de terugreis. Er zat een meneer met zijn laptop iets wiskundigs te doen. En op zijn scherm stond een tekening van een blokje wat ook in de dear Jane zit. Hetzelfde blokje van Brigitta moest er even naast gelegd worden. Ze toverde hem zomaar uit haar blikje. Hilarisch. Gelukkig had deze man een vrouw die ook quilt. En dat schept een band.
Rond half elf was ik weer thuis. Door en door koud. Maar ohhh wat was dit een super gezellige dag.
Bedankt Wietske en Den Bosch en vooral niet te vergeten Brigitta.
De blokjes die ik hier laat zien zijn dus niet in de trein gemaakt maar thuis aan de keukentafel.
K-11 Columbine.
K-10 Quandry.
C-3 Rayelle's Fence.
Zit nog steeds met een grote glimlach op mijn gezicht als ik aan onze reis van afgelopen vrijdag terug denk.
We leken wel twee pubers die op tienertoer waren.
Heerlijk! Echt een dag met een gouden randje en voor herhaling vatbaar...
