Een rare tijd...

Het is een rare tijd.

Iedereen moet zich aanpassen aan de regels van nu.

Ons zeilmeisje is de tweede week thuis van school.

Gek idee dat ze nog maar anderhalve week geleden op de Hiswa stond, voor school, en er om drie uur werd rond geroepen dat iedereen de Rai moest verlaten. Even later werden alle stands opgeruimd en de boten klaar gemaakt voor transport.

Lijkt een eeuwigheid geleden.

Manlief werkt veel thuis. Vergaderingen voor de computer en aan de telefoon.

Zo nu en dan hoor je de huisdieren en huisgenoten op de achtergrond.

Of ineens een brul van hé! Je mag niet roken tijdens de vergadering.

Eén van de mannen dacht natuurlijk ik zit nu thuis niemand kan me wat maken.

Zelf kruip ik dan maar onder de Guute.

Paar keer geprobeerd om te gaan stofzuigen maar dan ging natuurlijk de telefoon.

Huishoudelijke klussen gebeuren nu op de vreemdste tijden.

Hier zit ik heerlijk in het zonnetje.

Ook zijn er een paar sterretjes bij gemaakt.

De natuur trekt zich niks aan van de veranderingen in de wereld.

Aan de overkant van de weg worden heel veel lammetjes geboren.

En aan het einde van de straat een veulentje.

Gelukkig wonen wij in een gebied van Nederland waar we nog kunnen wandelen zonder iemand tegen te komen. En anders passeren we op gepaste afstand en knikken we gedag.

Bijzonder op deze wandelingen zijn de intens blauwe luchten zonder vliegtuigstrepen.

Tijdens de wandeling naar de vogelhut kwam er ineens een Roerdomp uit het riet.

Had natuurlijk net mijn camera opgeruimd.

Deze grauwe gans kijkt nieuwsgierig over de dijk.

De Grutto.

Zit ver weg dus wat wazige foto.

De Veldleeuwerik.

De Grote Zilverreiger.

Een Valkje.

Wat een zegen is het dat we een hobby hebben en ons goed in en om het huis kunnen vermaken.

Moeilijk is het wel dat we oudste dochter nu al zo'n veertien dagen niet in levende lijve hebben gezien.

Ze werkt in de zorg en wil niet dat ze ons ziek kan maken en wij willen haar niet ziek maken.

Afstand houden dus...

Fijn dat er WatsApp is.

En er iedere dag heel wat foto's voorbij komen.

Mijn moeder zie ik bij haar voor de deur als ik de boodschappen breng.

Ga niet naar binnen, ze zit nu eenmaal in de risicogroep.

Waar wijzelf ook heel dichtbij komen.

De Sperwer trekt zich niks aan dat het terras gesloten is.

Gelukkig is niet iedere aanval raak.

Het is nu maar te hopen dat iedereen zich aan de afspraken van de overheid houd.

Anderhalve meter is best nog een eind.

Voor ons vol te houden.

Als het echt wordt dat we niet meer naar buiten mogen zal het voor iedereen een heel zware tijd worden.

Maar wat moet dat moet.

Doe je het niet voor jezelf dan doe je het voor een ander...