En dan zomaar ineens...

Vrijdag zou ik eigenlijk naar Supergoof gaan.

Maar helaas moest ik dit uitje afzeggen.

Gelukkig wilde Miranda dolgraag voor mij in de plaats gaan.

Met ons gezin stapte ik die dag op de Tiger, sneldienst, op naar Terschelling.

Met de voeten nog maar net aan wal liet de lucht al zien dat het een prachtig weekend beloofde te worden.

De Brandaris.

Genietend van het uitzicht.

Op donderdag heb ik de laatste steekjes gezet aan de quilt voor oudste dochter en kon deze ook mee.

Een actie foto van mij.

Meegenomen achter op de fiets om te proberen er een mooie foto van te maken.

Het hele gezin hielp mee met zoeken van het juiste plekje.

Nu nog uitzoeken welke foto het mooiste is.

Oudste dochter was heel blij dat haar quilt mee was.

Ze heeft er al heerlijk onder geslapen.

Eigenlijk zou ze hem 26 september, op haar 21ste verjaardag, krijgen.

Maar laat haar er maar een paar maanden eerder van genieten.

Ver gezichten.

Water trekt altijd.

Naast fietsen hebben we heerlijk over het strand gewandeld.

Er lag een dode bruinvis op het strand.

Altijd vervelend om naar te kijken.

Schelpen, krabbetjes, kwallen, drijfhout... alles wordt bekeken.

Zondagavond pakten we de Ms. Friesland om half zes om weer naar de vaste wal te varen.

Met de maan schijnend over de Waddenzee genieten we na van het fijne weekend.

We komen hier zeker nog heel wat keren terug.

Zaterdag was ons zeilmeisje met haar vriend naar de open dag van Maritiem Instituut Willem Barentsz.

Het duurt nog iets meer dan twee jaar tot het zover is dat ze de stap naar studeren gaat maken.

Maar de keuze is zo goed als zeker gemaakt.

Het wordt Ocean Technology hier op Terschelling.

Het zal een hele verandering zijn voor ons allemaal en vooral het idee van 150 dagen achter elkaar stage lopen, dus ver weg van huis, zal niet makkelijk zijn.

Maar als dit haar roeping is dan gaan we ervoor...