Vanaf dag één dat we met onze boot 'Ronja' varen hou ik tijdens onze vaartochten een dagboek bij.
Heerlijk om iedere keer door te lezen.
De eerste woordjes van de meiden staan erin.
Als er iets in het water valt werd het genoteerd.
Welke havens we hebben gelegen.
Wat het havengeld was.
Noem maar op.
Sommige dingen herinner je nog vaag.
Dag en datum weet je zeker niet meer.
Behalve van één dag.
Die staat bij ons allen op ons netvlies van het begin tot het einde.
Acht augustus 1994.
Het was een maandag.
Zal wat stukjes van die dag opschrijven.
Vandaag begon zo mooi maar eindigde verschrikkelijk.
Vanmorgen boodschappen gedaan en rond 9.30 koffie gedronken en om ca. 11.00 vertrokken we, met twee boten, uit Lelystad-Haven. Rond 12.00 door de sluis. Op het bord bij de sluis stond 22 graden Celcius en windkracht 3.
Op na Stavoren.
De wind stond zo dat we veel moesten kruizen. Rond 15.00 begon het te waaien. Windkracht 3-4-5... Om ongeveer 15.30 zagen we bij papa en mama de zeilen omlaag gaan.
Ze voeren vlak onder de dijk Lelystad-Enkhuizen, vlakbij Trintelhaven.
Door de verrekijker zag ik alleen mama rondlopen.
Voelde meteen dat er wat met papa aan de hand was.
Opeens kwamen er rubberboten van de KNRM aan.
Toen wisten we zeker dat er wat mis was.
Wij hebben nog nooit zo hard gezeild op weg na papa en mama.
Ondertussen bleef ik ze door de kijker in de gaten houden.
Een man begon te reanimeren, ik voelde het papa was dood.
Paul en ik waren intussen met onze boot vlakbij.
Mama gaf met gebaren aan dat papa's hart was gestopt...
De schepen werden afgemeerd in Trintelhaven.
Papa mee in de ambulance.
Mama en ik mee in een privé auto van de Rijkspolitie.
Om 17.10 kregen we in Hoorn te horen dat papa was overleden.
Petje af, nog steeds, voor de lieve mannen van de KNRM en de politie die ons die dag en dagen erna hebben begeleid.
Het is vandaag precies 25 jaar geleden.
Iedere dag missen we mijn vader nog steeds.
Maar hebben wel in ons achterhoofd dat dit voor hem de mooiste manier was om te overlijden.
Gestorven in het harnas tijdens het beoefenen van iets wat hem het liefst was.
Zeilen...
Ja dit zijn dingen die je nooit vergeet, fijn dat je het opgeschreven hebt. Mooie herinneringen aan het varen en het water. En een mooie manier om heen te gaan, niet voor de achterblijvers maar wel voor je vader. Mijn vader is bij ons aan de keukentafel overleden toen ik 14 was.
BeantwoordenVerwijderenMoest even slikken terwijl ik het las. Sterkte vandaag.
BeantwoordenVerwijderenNee dit gebeuren blijft je altijd bij, al is het nu 25 jaar later. het is goed dat je het kan delen. Sterkte,
BeantwoordenVerwijderenGroetnis Annie
Dat was voor je vader misschien wel een mooi einde van zijn leven. De boot en het water, wat voor hem zo belangrijk was.
BeantwoordenVerwijderenMaar natuurlijk.... veel te jong.
Je ouders blijf je altijd missen, maar ze zijn voor altijd in je hart. Zeker als je zelf weer op de boot zit ben je in gedachten bij hem.
Sterkte, blijft altijd moeilijk....
BeantwoordenVerwijderenVoor hem zeker mooi om zo te gaan. Veel sterkte gewenst. Deze dagen blijven moeilijk.
BeantwoordenVerwijderenWat zal dat vreselijk zijn geweest voor je moeder en jullie, maar achteraf inderdaad de mooiste manier om te gaan. Gelukkig bezig met iets dat je graag doet. Dat zouden we allemaal wel willen.
BeantwoordenVerwijderenNee dit soort dagen vergeet je zeker niet en ook niet de emoties die toen door je lichaam raasden. Voor je vader misschien een mooie manier om te gaan maar voor familie wel heel abrupt.
BeantwoordenVerwijderenLieve groetjes Miranda
Zo'n heftige ervaring vergeet je nooit. Goed om deze dag te blijven gedenken
BeantwoordenVerwijderen