Vijfenzeventig jaar vrijheid.
Op radio en tv hebben ze het er veel over.
Vrijdagavond in de bibliotheek van Makkum naar een lezing geweest.
Ontdekkingen uit de oorlog.
MLD-Werkgroep Afsluitdijk 1942.
Drie mannen die onderzocht hebben hoe het kan dat vier bemanningsleden van een neergeschoten vliegtuig aan de IJsselmeerkant van de Afsluitdijk zijn neergekomen en daar ook (tijdelijk) waren begraven terwijl volgens de officiële stukken hun toestel bij Texel lag.
Een heel speurwerk waarbij ze op zoek zijn gegaan naar familieleden en waar deze mannen definitief begraven zijn.
Ook komen er veel nieuwe boeken uit met verhalen uit de tweede wereldoorlog.
Een boek wat je in één adem uitleest.
Wat een moedige vrouw.
Twee Joodse zussen die ondanks alles zelf ook onderduikers onderdak gaven.
Wat een moedige vrouwen.
Een boek wat je van het begin tot het einde boeit.
Wat ook een raar idee is, is dat als de tweede wereldoorlog er niet was geweest ik waarschijnlijk een heel andere naam zou hebben.
Mensen vragen me vaak hoe ik aan mijn voornaam kom.
Marguerite is geen standaard naam en komt ook niet in onze familie voor.
Zal proberen het uit te leggen.
Een oudere zus van mijn oma, Engelberta Boerkoel-Brinkhuis (geboren 1890) was kindermeisje bij de Joodse familie Drilsma.
De familie Drilsma had twee dochters Emmy en Yvonne.
Net als bijna alle Joodse gezinnen werden ook zij naar een concentratiekamp vervoerd, Bergen Belsen.
In het concentratiekamp kreeg Yvonne een dochter genaamd Marguerite.
Als door een wonder heeft het gezin de oorlog overleefd en verhuisde in 1948 naar de verenigde staten.
Mijn moeder, Olga Huysman, heeft voor het hele gezin vertrok, toen ze zelf een jaar of acht/negen was beloofd aan Marguerite (Ryce), toen ongeveer 4 jaar oud, dat als zij ooit een dochter zou krijgen ze het meisje na haar zou noemen.
Toen de oorlog begon waren de beide meisjes, Emmy en Yvonne, rond de twintig jaar oud.
Tante Bertha (ze werd 95 jaar) of zoals de meisjes haar noemden 'Juffie', bleven altijd contact houden.
Toen de oorlog begon waren de beide meisjes, Emmy en Yvonne, rond de twintig jaar oud.
Tante Bertha (ze werd 95 jaar) of zoals de meisjes haar noemden 'Juffie', bleven altijd contact houden.
Na het overlijden van tante Bertha gingen haar spullen naar mijn oma.
Tussen haar foto's zat deze kaart.
Met daarop Marguerite en haar broertje Peter Roland.
Mijn moeder is nooit vergeten wat ze in 1948 had beloofd.
In 1963 was het zover en werd ik geboren.
Dit is het bijzondere verhaal achter mijn mooie naam...
Wat mooi om zo’n speciale naam te hebben. Fijn dat je weet waar je naam vandaan komt.
BeantwoordenVerwijderenBijzonder verhaal. Leuk dat je nu weet waar je naam vandaan komt.
BeantwoordenVerwijderenHet is een heel mooi meisje trouwens op die foto.
Zo heet ik voluit Florence, maar eigenlijk wilde mijn moeder mij Elfriede noemen. Maar dat vond de huisdokter die mij op de wereld hielp geen goed idee. "Je gaat dat kind toch geen Duitse naam geven net na de oorlog".
Dus werd het Florence (afgekort Floor) i.p.v. Elfriede.
Ook wel een grappig idee eigenlijk dat ik mijn naam aan de dokter te danken heb. :-)
Leuk dat jij het ook weet.
VerwijderenNaam komt niet zomaar uit de lucht vallen.
Wat een mooi verhaal Marguerite. Ik merk dat 75 jaar bevrijding weer heel wat los maakt bij mensen. Zo hoorden wij onlangs ook verhalen over mijn opa en het verzet die wij nog nooit hadden gehoord. Belangrijk dat we blijven vertellen en herinneren.....
BeantwoordenVerwijderenLeuk om zo de bijzondere herkomst van je naam te weten!
BeantwoordenVerwijderenIk vind het mooi dat ze de laatste jaren van nog veel buitenlandse oorlogsslachtoffers proberen te achterhalen waar ze vandaan kwamen, ik bedoel eigenlijk familieleden op te sporen. Hoe lang geleden ook, het lijkt me voor familie evengoed toch nog beslist een bepaalde rust brengen.
En zo is het verhaal achter jouw naam ook een "kippenvel verhaal". Het is zo bijzonder en boeiend wat mensen allemaal meemaken en beleven.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal.
BeantwoordenVerwijderen